2000 yılında bir yakın arkadaşın telefonunu birisi aramış, Toronto şehir merkezinde bir hastanede yattığını ve kimsesi olmadığını söylemişti. Telefon rehberine bakarak bir Türk ismi aramış, arkadaşı bulmuş.
Birkaç kişi toplanarak hastaneye gitmiş, kendisini ziyaret etmiştik. Söylediğine göre eski bir CHP milletvekiliydi ve Kanada’da yalnızdı. Yaklaşık bir saat kadar sohbet ettikten sonra kendisini tekrar ziyaret edeceğimizi söyleyerek ayrılmıştık. Ancak, bu görüşmeden kısa bir süre sonra vefat haberi geldi. Cenazesi ne oldu bilmiyoruz.
Bu ülkede, bu eski CHP milletvekili gibi hastane ya da huzurevi köşelerinde yalnız başına ölen çok kişi var. Kimisinin gerçekten kimsesi yok, kimisi de aileleri tarafından sahiplenilmeyen kişiler.
En son örneği 93 yaşındaki İsmail Kantarcıoğlu adındaki kişi. Bu yıl haziran ayında Toronto’da ölmüş. Sahiplenen çıkmadığı için ölümünden aylar sonra Nugget Camisi olarak bilinen Islamic Foundation tarafından halkta para toplanarak defnedilebilmiş. Kantarcıoğlu’nun ailesi Toronto’da yaşıyor ancak cenazeyi sahiplenmemişler. İddiaya göre çocukları, babalarının kendileri için yıllar önce öldüğünü söylemişler. Yine iddiaya göre Konsolosluk kendilerinde böyle bir kişinin kaydı olmadığını belirterek ilgilenmemiş. Diğer Türk cami veya derneklerden de nedense sahiplenen olmamış. Neyse ki, bir başka Müslüman topluluk cesedi sahiplenmiş ve Kantarcıoğlu’nu defnetmiş.
Kanada genelinde her yıl yüzlerce kişinin cesedi ortaya kalıyor. Eyalet Hükümetleri, bu kişilerin cenaze masrafları için belediyelere yardım ediyorlar. Ölen kişiye ait malvarlığı varsa cenaze masrafları için kullanılabiliyor. Sahipsiz cenazeler genelde yakılıyor.
İstatistiklere göre sahipsiz ölülerin büyük çoğunluğu erkeklerden oluşuyor ve 60 yaşın üzerindeler.
İnsan nasıl yaşarsa öyle ölürmüş. Kimileri yakınları ve sevenleri tarafından toprağa veriliyor, kimileri ise hastane ve cenaze evleri morglarında sahipsiz bir şekilde aylarca bekliyor.
Nasıl bir hayat yaşamak istediğine herkes sonunu da düşünerek karar versin…
Medeni haller!
Kanada’da boşanan toplum üyesi sayısını ve nedenlerini gösteren istatistiki bilgilere sahip değiliz, ancak çevremize baktığımızda toplumumuzun içinde çok sayıda çiftin boşandığını veya ayrı yaşadığına tanık oluyoruz.
Evliliklerin sona ermesinde şiddetli geçimsizliğin başı çektiğini rahatlıkla söyleyebiliriz.
Aynı hayatı paylaşan eşler zamanla kanlı bıçaklı hale gelebiliyor.
Kanada gibi bir ülkede eşini öldüren toplum üyesi erkeklere de rastladık, ufak bir tartışma sonrası 911’i arayıp eşini sorgusuz sualsiz demir parmaklıkların ardına gönderen kadınlara da.
Eğer boşanmalar medeni bir şekilde olamıyor ve taraflar birbirlerinden intikam almak istiyorsa yıllarca sürecek zorlu bir süreç başlıyor demektir.
Çocuk(lar) ve mal mülk varsa bu süreç daha da zorlaşıyor.
Toronto’dan tanıdığım bir kişi, boşandıktan sonra eski eşinin hayaleti ile 15 yıl yaşamak zorunda kalmıştı. Sistemin kadınlara uyguladığı pozitif ayrımcılığı iyi kullanan kadın, dava üstüne dava açarak eski kocasını yıllarca süründürmüştü.
Erkeklerin de boşandıkları eşlerine huzur vermedikleri aşikar.
Bir süre önce, böyle kanlı bıçaklı – kanlı bombalı desek daha doğru olur – olan bir çiftin Toronto’da davası vardı. Dava üzerinde yayın yasağı olduğu için kişilerin adlarını veremiyoruz.
Sözkonusu kişiler Vancouver’da evlenirler. Evliliklerinin 18. ayında aile içi şiddet gerekçesiyle ayrılırlar. Kadın ve küçük kızları Toronto’ya taşınır. Erkek de bir süre sonra Toronto’ya gelir. İki ay önce çocuğun velayet davasının görüldüğü Toronto’daki duruşmada dizüstü bilgisayarında bomba düzeneği olduğunu söyleyen 37 yaşındaki baba, yargıç dahil herkesi rehin alır. Kızının dört yıldır kendisine gösterilmediğini iddia eden baba, kızıyla Türkiye’ye uçması için derhal hazırlıkların yapılmasını ister, aksi halde bombayı patlatmakla tehdit eder.
Babanın blöf yaptığına karar verilir ve gözaltına alınır. Dizüstü bilgisayarı incelenir ve bağlantıları yapılmamış düzeneğe benzer bir şey bulunur. Kızının velayetini bomba tehdidiyle almaya çalışan baba böylece hapsi boylar.
Efsane geri döndü
2003 yılında Kanada’da bir Türkçe gazete yayımlamak için kolları sıvamış, birkaç aylık bir ön hazırlıktan sonra 1 Ocak 2004 tarihinde Canadatürk’ün ilk sayısıyla okuyucularımızın karşısında olmuştuk.
2007-2010 tarihleri arasında üç yıl kadar on beş günde bir yayımladığımız Canadatürk diğer yıllarda ayda bir formatıyla tam 13 yıl aralıksız hizmet verdi. Aktif gazetecilik yaşamıma ara verme kararı aldığımdan dolayı 2016 yılı sonunda Canadatürk’ün yayınlarına son vermiştik. Yaklaşık iki yıllık bir ayrılıktan sonra gazeteciliğe uzmanlık alanım olan ekonomi gazeteciliği ile dönme kararı almış ve bu amaçla dokuz ay önce yeni bir format ve farklı bir içerikle Canatolian’ı okuyucularımızla buluşturmuştuk. Ancak, bu sürede okuyucularımız hep Canadatürk’ü görmek istediler. Bizler de bu talebe daha fazla direnemedik ve bu sayıdan itibaren Canadatürk logosu ve bir dizi değişiklikle karşınızdayız. Canatolian ise Canadatürk’ün içerisinde bir nevi ek olarak yer alacak.
Canadatürk, zengin içeriği, ses getiren, Türkiye’de dahi pek çok kez gündemi belirlemiş haberleri ile sadece Kanada’nın değil Kuzey Amerika’nın en iyi Türkçe yayını olarak tarihe geçen bir efsane idi. Bu nedenle efsane geri döndü demek yanlış olmaz.
Bilmeyenler için hatırlatmakta yarar var: Canadatürk, Canatolian ve Referans, Best One Media Inc. bünyesinde yayın yapan ticari kuruluşlardır ve şirket hisselerinin tamamı da şahsıma aittir.
Best One Media Inc. olarak, bağımsız yayıncılık yaptığımızı, ne geçmişte ne de şimdi hiçbir dernek, vakıf, devlet ya da firma ile organik bağımızın olmadığını, yayınlarımızda evrensel gazetecilik ilkelerine bağlı, sekülerizm, demokrasi, insan hakları, fikir ve düşünce hürriyetini sonuna kadar savunduğumuzu vurgulamak istiyoruz.
